Boję się, ten świat ciągnie mnie i zarazem przeraża. Za pomocą zmysłu słuchu już się troche z nim zapoznałam, pomógł mi także i węch, ale cały ten świat powstał tylko w mej wyobraźni. Ciekawa jestem jak on wygląda. Cała dygotam z zaciekawienia i ze strachu. Idę niepewnie do przodu, ku wylotowi jamy popiskuję za matką i ojcem.

Kiedy ta oślepiaąca jasność uderzyła w moje slepka, cofnęłam się. Po chwili, kiedy już w miarę przyzwyczaiłam się do tej jasności, która i tak drażniła bardzo me oczy, poczęłam się intensywnie rozglądać. Chciałam zlokalizować siostrę. Pisnęłamdo niej i dorodziców. Bałam się. Ten ogromny i niewyraźny świat przeraził mnie.

Przywarowałam do ziemi i wyszczerzyłam malutkie, mleczne kły. Nie wiedziałam co się stało. Z krtani wydobyłam cichy pisk sklargi.

Podbiegam do brata i gryzę go w ucho, zachęcam oboje do zabawy, zapominam o tym ogromnym i strasznym świecie.

Odpycham ją z całej siły tylnimi nogami, zatapiam ząbki w jej gardle...w zabawie oczywiście.

Odskoczę kiedy będzie już blisko i rzucę się mu na grzbiet >:-) Wołam do zabawy siostrę.

Przerywam zabawę, podbiegam radośnie do ojca. Zapominam o tym przerażającym świecie.